ช่วยเคารพครูด้วย ไอ้พวกเด็ก...@#!S!

“ฉันเพิ่งมาสอนพวกนายเป็นครั้งแรก นอกจากชื่อแล้วก็ไม่รู้จักอะไรทั้งนั้น เพราะงั้นเพื่อให้เรารู้จักกันมากขึ้น ฉันอยากให้พวกนายยืนแนะนำตัวทีละคน แล้วบอกสิ่งที่อยากทำมา ถือเป็นการเช็คชื่อด้วย”

“Hello teacher, my name is Richter, and… I want to fu? @?? k you.”

...............
 

เพราะพี่สาวฆ่าตัวตายอย่างเป็นปริศนา ยูนาจึงต้องมาสวมรอยเป็นครูม.ปลาย เพื่อสืบเรื่องนี้

แต่งานนี้ไม่ง่ายอย่างทีคิด เพราะเด็กๆ ในห้อง ม.6/5 โคตรแสบ!

ยิ่งไอ้เด็กหัวสีฟ้าครามคนนั้น...วันแรกที่มาสอน บอกให้มันแต่งประโยคภาษาอังกฤษ ดูมันแต่งมาดิ

“Hello teacher, my name is Richter, and… I want to fu? @?? k you.”

รอก่อนเถอะ จบงานนี้เมื่อไหร่ ฉันคิดบัญชีกับแกแน่ ไอ้ลูกหมา!

………………………………………

“ขอโทษครับ ครูยูนา”

“…”

“ขอโทษครับ ครูยูนา”

เขาพูดไปเรื่อยๆ ด้วยเสียงที่ไพเราะราวกับทำนองเพลง ใบหน้าอันหล่อเหลาดุจเทพเจ้าบรรจงสร้าง ดวงตาสีฟ้าครามที่เป็นประกาย กับรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ผมสีฟ้าครามพัดพลิ้วตามสายลม โชยกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้เปลี่ยนดาดฟ้าแห่งนี้ให้เหมือนอยู่ในแดนสวรรค์ที่มีเทพบุตรกำลังยืนร้องเพลงให้ฟัง

ท่าทางเล่นหูเล่นตา บริหารเสน่ห์ ช่ำชองราวกับใช้มาแล้วหลายครั้ง

หากเป็นสาวอื่น คงจะลุ่มหลง ยอมทุกอย่างแม้กระทั่งเปลื้องผ้า

ยูนายืนฟังไปเรื่อยๆ จนเจ้าของคำพูดพาตัวเองมายืนใกล้จนปลายเท้าชิดกัน ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้...

“99 ครั้ง” เธอพูดขึ้นจนเขาชะงัก

“...”

“เธอพูดแค่ 99 ครั้ง ขาดอีกหนึ่งครั้ง” ยูนาที่ยืนนิ่งไร้อารมณ์ แต่จริงๆ แล้วก็นับประโยคของริกเตอร์ตลอด

อีกฝ่ายหัวเราะทุ้มอย่างชวนสั่นไหว “ไม่ได้ขาดหรอกครับ เพราะประโยคสุดท้ายผมอยากจะพูดว่า...”

“...”

“ขอจูบนะครับ ครูยูนา”

.............

​

ขอต้อนรับสู่นิยายของแรมกาลนะคะ!

เรื่องนี้ออกแนวสบายๆ ฟีลกู๊ดฟีลจี๊ด ใครหลงเข้ามาแล้ว ลองปล่อยใจจอยๆ สนุกไปชีวิตวัยรุ่นวัยจี๊ดของเด็กห้องม. 6/5 นะคะ!

ติดตามความเคลื่อนไหวได้ที่เพจ แรมกาล นักเขียน เลยจ้า!!